Bij het lezen van deze groepsnaam ga je als vanzelf aan een uitgebreid ensemble muzikanten denken, zoals je die wel eens in films ziet opduiken, maar dat hoeft hier helemaal niet: de “Kompania” bestaat uit slechts vier muzikanten (en één gastmuzikant op contrabas), die weliswaar samen ruim vijftien instrumenten bespelen en daarmee aan de slag gaan om anderhalf dozijn liederen en dansen uit het Poolse repertoire tot ons te brengen.

Wij hier in Vlaanderen, schijnen wel eens te denken dat folkbals ons monopolie zijn, maar wie al eens wat verder kijkt, weet dat ze ook in Bretagne, de Auvergne, de Provence, Galicië, Catalonië, Sardinië dat soort tijdverdrijf kennen. En dus ook in Polen, zo leerde ik bij de voorbereiding van deze lijnen.Daar blijken de kermisbals tot de wekelijkse gebruiken te behoren, worden bruiloften en zelfs begrafenissen niet zelden omgetoverd tot massale danspartijen en orkesten, die in dié wereld overeind willen blijven, moeten dus over een arsenaal aan songs én instrumenten beschikken.

Janusz Prusinowski is op dat vlak één der allergrootsten in zijn land: werkelijk iedereen kent zijn muziek, die ook gebruikt wordt in films en commercials. Dat heeft vermoedelijk te maken met het feit dat de nummers, die Janusz uitkiest, steevast in traditie geworteld zijn, maar een hedendaagse twist meekrijgen, waarin je jazz, rock en punk kunt herkennen, al blijft het basisproduct altijd herkenbaar. In het geval van deze plaat levert dat een formidabele mix van dansen, dansjes, liederen en liedjes op, die, veelal verpakt in ritmes en harmonieën waar onze Westerse oren en knieën niet aan gewend zijn, tegelijk bevreemdend, intrigerend en onweerstaanbaar gaan klinken.

Dit is geen plaat voor beginnersoren, noch is het aan te bevelen dit mee te nemen voor een gast-DJ set op het lokale verenigingsfeest, maar verder: prima stuff, die je een fijn beeld geeft van verschillende stijlen, die binnen de Poolse folk gangbaar blijken: stapdansen, Oberek, wals, mazurka en -uiteraard- Polonaise…je vindt het allemaal in het ruime uur dat deze plaat duurt en, nogmaals: het duurt even voor je “mee” bent, maar eens het zover is, begrijp je weer helemaal waarom muziek “de meest universele taal” genoemd wordt.

(Dani Heyvaert)